فن آوری اطلاعات، رویکرد از سازمان های سنتی به سازمان های یادگیرنده

فن آوری اطلاعات به فرآیند تولید، پردازش، انتقال،حفاظت و در نهایت کاربرد همگانی و مفید اطلاعات با بهره گیری از فن آوری اطلاق می گردد. فن آوری اطلاعات و ره آوردهای آن در قرن اخیر مانند شبکه جهانی،کامپیوتر، اینترنت و .... و تأثیرات عمده ای در ایجاد تغییرات اساسی در جهان داشته و رقابت پذیری بیشتر سازمان ها و در نتیجه توسعه شگرف جامعه بشری از طریق کاربرد این فن آوری حادث گردیده است، که از جمله می توان به سازمان های مجازی اشاره نمود. رویکرد سازمان های مجازی به عنوان سازمان های پویا و ضرورت حفظ و بقا در جهان امروز نیازمند انبایش و کاربرد وسیع و گسترده دانش می باشد. در همین راستا تغییر شکل از آموزش های متداول به آموزش های غیر رسمی با به کارگیری ره آورد فن آوری اطلاعات به ویژه اینترنت، وسایل چند رسانه ای و .... و تقویت خود فراگیری و مدیریت دانش از طریق توسعه آموزش های مجازی امکان پذیر گشته و پاسخگویی به تغییرات سریع و رقابت پذیری خود باعث تغییر در تئوری های موجود یادگیری یعنی فراگیرمحوری به جای معلم محوری و مشارکت همگانی در دانش، تقویت فراگیری، انگیزش بیشتر و ....شده که به قول سنگه و دیگران(1990) منجر به بروز پدیده سازمان های یادگیرنده است. سازمان یادگیرنده سازمانی است که کلیه کارکنان آن به صورت فردی، جمعی و به طور مستمر افزایش سطح دانش و معلومات تلاش می نمایند. در سازمان های یادگیرنده سازمانی است که کلیه کارکنان آن به صورت فردی، جمعی و به طور مستمر جهت افزایش سطح دانش و معلومات تلاش می نمایند. در سازمان های امروزی یادگیری افزایش و کیفیت عملکرد و بهبود فعالیت ها، از طریق آموختن مستمر از تجارب فردی و گروهی به روش حل مسئله ، ازمایش و انتقال دانش به طور سریع و مؤثر در تمامی سطوح سازمانی میسر می گردد، به نحوی که آموختن شیوه کار به طورجدی تقویت شده و از طرف دیگر رضایت فرد را به همراه دارد. ریچارد کارش (2001) تبدیل یک سازمان سنتی به یک سازمان یادگیرنده را با تقویت و یکپارچگی سه محور اصلی (که از ره آوردهای تکنولوژی اطلاعات هستند) امکان پذیر می داند: 1- آموزش مجازی 2- خود فراگیری و 3- مدیریت دانش، که در این مقاله به تعریف و تبیین هر یک و نیز کاربردهای آن در ایران به جهت داشتن یک سازمان یادگیرنده پرداخته خواهد شد.